Het grootste compliment dat ik ooit gekregen heb is ‘je bent de Max Verstappen van de arbeidshygiëne’. Het was (volgens mij) 2018. Ik was nog jong (voor een AH, niet voor een F1- coureur). En het was nog voordat onze Max alles deed wat hem nu voor alle chauvinisten tot de GOAT maakt. Als ik dan Max Verstappen was, is de farmaceutische industrie dan de Formule 1? Het zet je wel aan het denken, industrie is topsport.
Denk even mee: Big Pharma en Formule 1. Een klein clubje wereldtoppers, miljardeninvesteringen in technologie, en één foutje kan letterlijk levens kosten. Beide sectoren claimen dat ze “voor de mensheid” doen wat ze doen, zeker niet voor de omzet en winst. Oh, en in beide gevallen kun je als Arbo professional die overal euro’s moet sprokkelen, amper begrijpen waar al die budgetten naartoe gaan.
En zo zijn er nog wel meer.
De bouw? Dat is gewoon voetbal. Iedereen denkt dat ‘ie het kan, er zijn wereldsterren en zaterdagamateurs, en uiteindelijk draait het om elf man (oké, soms iets meer) die samen iets moeten neerzetten. Net zoals bij voetbal heeft iedereen een mening over hoe het beter kan, vooral mensen langs de lijn die het zelf nooit hebben gedaan. Geloof mij maar, ik heb ondertussen twee huizen gebouwd, die mannen zijn toppers, ook de amateurs.
Maar wacht, het wordt nog leuker. De zorg? Dat is puur wielrennen, de ploegentijdrit. Teamwork onder extreme druk, elke schakel is cruciaal. Een zwakke collega kan het hele team in de problemen brengen, en net als bij wielrennen draait het om perfect getimede wisselingen en elkaar opvangen in de lead. Plus: beide groepen zijn meesters in het zeuren over materiaal dat niet deugt. NB: Als deze vergelijking niet klopt dan heb ik niet goed naar mijn schoonbroer geluisterd, ik weet niets van fietsen.
En hoe zit het met onze vrienden uit de Chemie? Alpinisme. Extreme voorzichtigheid, overvloedige veiligheidssystemen, en het besef dat één verkeerde stap fataal kan zijn. Beide vereisen training voordat je überhaupt in de buurt van het echte werk mag komen. En in beide gevallen kijk je constant naar je instrumenten, je leven hangt er aan/vanaf.
Staalindustrie? Rugby. Krachtig, fysiek veeleisend, en traditioneel het domein van stoere kerels die pijn wegbijten. Blessures horen erbij (zucht), maar de ploeggeest is heilig. En net als rugbyspelers blijven staalwerkers volhouden dat hun sport “karaktervormend” is, ook al betekent dat vooral veel blauwe plekken.
Terwijl ik dit zit te schrijven vraagt mijn vrouw ‘waar ben je mee bezig?’. –‘Niets, gewoon een gedachtenscheet die op papier moet.’
Hoe maken we deze gedachtegang af? Ik denk met onze eigen rol. Als arbeidshygiënist realiseer ik me steeds meer dat we onze aanpak moeten afstemmen op de “sport” en “teams” die we reguleren. Je kunt een Formule-1-coureur niet motiveren met voetbalpraat, en rugbyspelers kunnen aan Alpinisme geen touw vastknopen. We moeten vaker denken: wat voor sporters zijn dit eigenlijk? Hoe communiceren ze, wat motiveert hen, en hoe krijg je ze mee in maatregelen?
Onze rol? De scheidsrechter. We zorgen dat iedereen zich aan de regels houdt, we fluiten bij overtredingen, iedereen heeft wel eens een hekel aan ons – maar stiekem weten ze dat het spel zonder ons niet zou bestaan.
Max Verstappen hint er erg vaak naar dat hij na 2028 (na 13 jaar F1) misschien wel iets anders gaat doen. Ikzelf begon in augustus aan mijn 13de jaar in arbeidshygiëne. Maar u bent voorlopig nog niet van mij af, tot mijn volgende gedachtenscheet!
PS: Suggesties voor andere industrie-sport combinaties zijn welkom. Ik heb het gevoel dat de afvalverwerking nog ergens tussen ijshockey en boksen zou moeten vallen…
GOAT: Greatest Of All Time
Geschreven door Arbeidshygiënist Nick van den Hurk